لينك به منبع:
هادی عبدالله خبرنگار سوری
تلویزیون
الجزیره برنامه ویژه‌یی را به معرفی هادی عبدالله یکی از خبرنگاران صحنه
در سوریه اختصاص داد. وی برنده جایزه سازمان خبرنگاران بدون مرز شد.
شهروندان خبرنگار به‌جای این‌که تنها نظاره‌گر رویدادهای انقلاب باشند در صفوف مقدم آن حضور پیدا کرده‌اند. با گذشت چندین سال که از انقلاب سوریه می‌گذرد تعداد این خبرنگاران نیز بیشتر شده است. آنها در کانالهای رسمی تلویزیونی جایگاه خود را پیدا کرده‌اند.
این خبرنگار یعنی هادی عبدالله صدایی آرام داشت، صدایی آرام همراه با اندوه، ابتدا مردم سوریه او را شناختند و بعد از آنها مردم جهان با او آشنا شدند.
در اولین روزهای انقلاب سوریه مجبور شد که صدایش را تغییر دهد چرا که نگران آن بود که رژیم اسد از خانواده‌اش انتقام بگیرد.
هادی شغل اصلی‌اش امدادگری بود ولی ترجیح داد که خبرنگار صحنه شود. با این شغل ابزار کارش یک دوربین، یک میکروفون و یک تلفن شد و به رسانه‌های اجتماعی خبر رسانی کرد.
او به منبع خبر رسانی به خبرگزاریهای جهانی تبدیل شد. در اولین ساعتهای بمبارانها تنها نام او به زبان آورده می‌شد. با دوربینش صحنه‌های درگیری و بمبارانها را پوشش داد. ولی بارها هم اتفاق افتاد که صدایش شنیده نشد. چندین بار مجروح شد. آخرین بار جراحتش بیشتر از آن‌که بر جسمش فشار بیاورد به روانش فشار آورد.
زمانی که همرزمش خالد العیسی را از دست داد. او نیز مانند هادی شهروند خبرنگار بود.
هادی قبل از این‌که خالد را از دست بدهد بسیاری دیگر از دوستانش را ا از دست داده بود. خبرنگارانی مانند طراد الظهوری، باسل شهاده و دیگران.
بعد از گذشت نزدیک به شش سال از مستند کردن رویدادهای سوریه خبرنگاران بدون مرز هادی عبدالله را به‌عنوان برنده جایزه امسالش انتخاب کرد ولی او این جایزه را متعلق به خودش نمی‌داند.
او می‌گوید این جایزه امانتی از طرف همان کسانی است که در این راه جان خود را از دست داده‌اند. من عهد می‌کنم که راه آنها را ادامه دهم.
شهروندان خبرنگار به‌جای این‌که تنها نظاره‌گر رویدادهای انقلاب باشند در صفوف مقدم آن حضور پیدا کرده‌اند. با گذشت چندین سال که از انقلاب سوریه می‌گذرد تعداد این خبرنگاران نیز بیشتر شده است. آنها در کانالهای رسمی تلویزیونی جایگاه خود را پیدا کرده‌اند.
این خبرنگار یعنی هادی عبدالله صدایی آرام داشت، صدایی آرام همراه با اندوه، ابتدا مردم سوریه او را شناختند و بعد از آنها مردم جهان با او آشنا شدند.
در اولین روزهای انقلاب سوریه مجبور شد که صدایش را تغییر دهد چرا که نگران آن بود که رژیم اسد از خانواده‌اش انتقام بگیرد.
هادی شغل اصلی‌اش امدادگری بود ولی ترجیح داد که خبرنگار صحنه شود. با این شغل ابزار کارش یک دوربین، یک میکروفون و یک تلفن شد و به رسانه‌های اجتماعی خبر رسانی کرد.
او به منبع خبر رسانی به خبرگزاریهای جهانی تبدیل شد. در اولین ساعتهای بمبارانها تنها نام او به زبان آورده می‌شد. با دوربینش صحنه‌های درگیری و بمبارانها را پوشش داد. ولی بارها هم اتفاق افتاد که صدایش شنیده نشد. چندین بار مجروح شد. آخرین بار جراحتش بیشتر از آن‌که بر جسمش فشار بیاورد به روانش فشار آورد.
زمانی که همرزمش خالد العیسی را از دست داد. او نیز مانند هادی شهروند خبرنگار بود.
هادی قبل از این‌که خالد را از دست بدهد بسیاری دیگر از دوستانش را ا از دست داده بود. خبرنگارانی مانند طراد الظهوری، باسل شهاده و دیگران.
بعد از گذشت نزدیک به شش سال از مستند کردن رویدادهای سوریه خبرنگاران بدون مرز هادی عبدالله را به‌عنوان برنده جایزه امسالش انتخاب کرد ولی او این جایزه را متعلق به خودش نمی‌داند.
او می‌گوید این جایزه امانتی از طرف همان کسانی است که در این راه جان خود را از دست داده‌اند. من عهد می‌کنم که راه آنها را ادامه دهم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر