لينك به منبع:
مردم حلب
بعد
از بمباران و ویرانی، زمان کوچاندن و آواره کردن فرا رسیده است. این چیزی
است که وضعیت اهالی مناطق شرقی حلب را منعکس می‌کند. کسانی‌که باید میان دو
گزینه تلخ یکی را انتخاب کنند.. یا باقیماندن در میان ویرانه‌ها و در زیر
آتش و سلاح نظامیان اسد یا ترک دیار به جایی که کوره آدم سوزی دیگر اسد است
که در حق مردم سوریه دایر کرده است.. در میان وضعیت نابسامان بهداشتی که
وزارت بهداشت جهانی آن را فاجعه‌بار نامیده، تمامی آوارگان به همراه تعداد
زیادی از مجروحان و بیماران به سوی مناطق مختلف دیگر روی آورده‌اند. اینها
مردمانی هستند که جامعه جهانی برای پایان دادن به درد و رنج آنان، هیچ
عجله‌ای ندارد. اظهارات و موضعیگیریهای کلامی جامعه جهانی در محکومیت
جنایتهای حلب، هیچ‌گونه تغییر بر روی زمین ایجاد نکرده است..
حلب که شب و روز آن به هم دوخته شده است، بعد از 5سال محنت و مصیبت، اکنون محور تمرکز مردم جهان شده است.
چشمان مردم جهان دمی از دیدن خونهای جاری شده در قدیمی‌ترین شهر تاریخ باز نمی‌ایستد. شهری که اولین تمدنهای انسانی در دامن آن رشد و نمو یافت، اکنون باید شاهد کوچاندن اهالی خود باشد که یک حادثه تاریخی بی‌سابقه است.
عملیات کوچاندن جمعی از مناطق شرق حلب، با مراحل مختلف و مستمری به پیش می‌رود. تاکنون بیش از6هزار شهروند از جمله 2200 کودک و 337 مجروح خارج شده‌اند. کاروانهای حامل اهالی حلب به سمت شمال سوریه می‌روند..
محله‌های سکری، انصاری و مشهد، زبدیه، صلاح‌الدین، اذاعه و سیف الدوله که در محاصره قرار دارند، بالغ بر 50هزار شهروند را در خود جای داده‌اند. این مناطق نیز منتظر سرنوشت خود برای تکمیل پروسه کوچاندن اهالی هستند.
اما این مردم به کجا می‌روند؟ و در زمانه‌ای که سازمان ملل‌متحد و سازمانهای بین‌المللی و شورای امنیت و اتحادیه عرب و سازمان کنفرانس اسلامی وجود دارد، چرا اصلاً این مردم کوچ داده می‌شوند؟!
کوچ دادن و آواره کردن، استراتژی رژیم اسد و رژیم ایران است، به‌خصوص بعد از دخالت نظامی روسیه که مسیر را روی زمین سوخته برای آنها باز کرد و در مقابل، دوستان مردم سوریه آنها را رها کردند.
حلب بعد از شهر حمص بالاتری آمار آوارگان را داشته است. تاریخ کوچ دادن مردم سوریه، به شهر قصیر در جنوب سوریه باز می‌گردد، جایی که شبه‌نظامیان حزب‌الله بر آن مسلط شدند بعد هم شهر مضایا بود که اهالی آن تماماً خارج شدند.. شهر داریا هم آخرین نمونه آن نبود. نمونه‌ای از سلب آزادیهای زندگی یک خلق با به‌کارگیری قدرت نظامی و زور..
شهر حلب قبل از آن‌که ماشین جنگی رژیم اسد آن را کشتار کند و به نابودی بکشاند، بالغ بر 5 میلیون نفر جمعیت داشت. شرق حلب که پرجمعیت‌ترین مناطق حلب بود اکنون به ویرانه‌ای تبدیل شده است.
برآورد کنونی و آمار منتشر شده نشان می‌دهد که کمتر از 500هزار نفر در حلب باقیمانده‌اند. سؤال این است که 4 و نیم میلیون نفر دیگر کجا رفته‌اند؟ شبکه حقوق‌بشر سوریه می‌گوید که سرنوشت نزدیک به 100هزارنفر که در هنگام اشغال محله‌های حلب توسط شبه‌نظامیان فرقه‌گرای رژیم ایران و نظامیان اسد، در منازل خود باقیمانده بودند، نامعلوم است.
از سوی دیگر تظاهراتها در شهرهای سوریه و در کشورهای مختلف جهان علیه جنایتهای روسیه و رژیم اسد و شبه‌نظامیان رژیم ایران در حلب هم‌چنان ادامه دارد.
مردم سوریه در تظاهرات خود با برافراشتن پرچم انقلاب، شعار سرنگونی رژیم اسد را سر می‌دادند آنها به استمرار انقلاب و اهداف آن تأکید کردند.
تظاهر کنندگان همچنین خواهان اتحاد نیروها برای تحقق اهداف انقلاب و آزادی سوریه از اشغالگران روسی و ایرانی شدند.
از آن سوی آبها نیز مردم جهان که از این همه قتل و کشتار به خشم آمده‌اند، خواهان مداخله بین‌المللی و پایان دادن به رنج و مصیبت مردم سوریه هستند.
در ترکیه نیز مردم خشمگین با پای پیاده مسافت طولانی را طی کرده و خود را به معبر باب الهوا در مرز سوریه رساندند. همزان یک کاروان متشکل از 2هزار خودرو و با شعار «راه حلب را باز کنید» به مرز سوریه رسید این کاروان حامل کمکهای انسانی و پزشکی است که از 80 استان ترکیه جمع‌آوری شده است.
فعالان سوری نیز در در پاسخ به احساسات مردم ترکیه نسبت به اهالی حلب و انقلاب سوریه، کلیپی را تحت عنوان «مردم ترکیه حرف خود را می‌گوید و نسبت به حلب خشمگین است»، در تشکر و قدردانی از آنها بر روی اینترنت گذاشته‌اند.
حلب که شب و روز آن به هم دوخته شده است، بعد از 5سال محنت و مصیبت، اکنون محور تمرکز مردم جهان شده است.
چشمان مردم جهان دمی از دیدن خونهای جاری شده در قدیمی‌ترین شهر تاریخ باز نمی‌ایستد. شهری که اولین تمدنهای انسانی در دامن آن رشد و نمو یافت، اکنون باید شاهد کوچاندن اهالی خود باشد که یک حادثه تاریخی بی‌سابقه است.
عملیات کوچاندن جمعی از مناطق شرق حلب، با مراحل مختلف و مستمری به پیش می‌رود. تاکنون بیش از6هزار شهروند از جمله 2200 کودک و 337 مجروح خارج شده‌اند. کاروانهای حامل اهالی حلب به سمت شمال سوریه می‌روند..
محله‌های سکری، انصاری و مشهد، زبدیه، صلاح‌الدین، اذاعه و سیف الدوله که در محاصره قرار دارند، بالغ بر 50هزار شهروند را در خود جای داده‌اند. این مناطق نیز منتظر سرنوشت خود برای تکمیل پروسه کوچاندن اهالی هستند.
اما این مردم به کجا می‌روند؟ و در زمانه‌ای که سازمان ملل‌متحد و سازمانهای بین‌المللی و شورای امنیت و اتحادیه عرب و سازمان کنفرانس اسلامی وجود دارد، چرا اصلاً این مردم کوچ داده می‌شوند؟!
کوچ دادن و آواره کردن، استراتژی رژیم اسد و رژیم ایران است، به‌خصوص بعد از دخالت نظامی روسیه که مسیر را روی زمین سوخته برای آنها باز کرد و در مقابل، دوستان مردم سوریه آنها را رها کردند.
حلب بعد از شهر حمص بالاتری آمار آوارگان را داشته است. تاریخ کوچ دادن مردم سوریه، به شهر قصیر در جنوب سوریه باز می‌گردد، جایی که شبه‌نظامیان حزب‌الله بر آن مسلط شدند بعد هم شهر مضایا بود که اهالی آن تماماً خارج شدند.. شهر داریا هم آخرین نمونه آن نبود. نمونه‌ای از سلب آزادیهای زندگی یک خلق با به‌کارگیری قدرت نظامی و زور..
شهر حلب قبل از آن‌که ماشین جنگی رژیم اسد آن را کشتار کند و به نابودی بکشاند، بالغ بر 5 میلیون نفر جمعیت داشت. شرق حلب که پرجمعیت‌ترین مناطق حلب بود اکنون به ویرانه‌ای تبدیل شده است.
برآورد کنونی و آمار منتشر شده نشان می‌دهد که کمتر از 500هزار نفر در حلب باقیمانده‌اند. سؤال این است که 4 و نیم میلیون نفر دیگر کجا رفته‌اند؟ شبکه حقوق‌بشر سوریه می‌گوید که سرنوشت نزدیک به 100هزارنفر که در هنگام اشغال محله‌های حلب توسط شبه‌نظامیان فرقه‌گرای رژیم ایران و نظامیان اسد، در منازل خود باقیمانده بودند، نامعلوم است.
از سوی دیگر تظاهراتها در شهرهای سوریه و در کشورهای مختلف جهان علیه جنایتهای روسیه و رژیم اسد و شبه‌نظامیان رژیم ایران در حلب هم‌چنان ادامه دارد.
مردم سوریه در تظاهرات خود با برافراشتن پرچم انقلاب، شعار سرنگونی رژیم اسد را سر می‌دادند آنها به استمرار انقلاب و اهداف آن تأکید کردند.
تظاهر کنندگان همچنین خواهان اتحاد نیروها برای تحقق اهداف انقلاب و آزادی سوریه از اشغالگران روسی و ایرانی شدند.
از آن سوی آبها نیز مردم جهان که از این همه قتل و کشتار به خشم آمده‌اند، خواهان مداخله بین‌المللی و پایان دادن به رنج و مصیبت مردم سوریه هستند.
در ترکیه نیز مردم خشمگین با پای پیاده مسافت طولانی را طی کرده و خود را به معبر باب الهوا در مرز سوریه رساندند. همزان یک کاروان متشکل از 2هزار خودرو و با شعار «راه حلب را باز کنید» به مرز سوریه رسید این کاروان حامل کمکهای انسانی و پزشکی است که از 80 استان ترکیه جمع‌آوری شده است.
فعالان سوری نیز در در پاسخ به احساسات مردم ترکیه نسبت به اهالی حلب و انقلاب سوریه، کلیپی را تحت عنوان «مردم ترکیه حرف خود را می‌گوید و نسبت به حلب خشمگین است»، در تشکر و قدردانی از آنها بر روی اینترنت گذاشته‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر