لينك به منبع:
- 1397/03/20
درسهایی از اعتصاب سراسری رانندگان کامیون
گستردگی،
تداوم و تأثیرگذاری اعتصاب رانندگان کامیون میهنمان با توجه به
عقب‌نشینی‌های رژیم، نشان از یک پیشرفت چشمگیر در روند اعتراضات مشابه علیه
دیکتاتوری مذهبی داشت. با توجه به اهمیت شکل‌گیری اعتصابات سراسری در
جریان جنبش آزادیخواهانه مردم ایران لازم است نگاهی دقیق‌تر به موضوع
اعتصاب، علل شکل گیری، راهها و ضرورت تداومش داشته باشیم.
اعتصاب
را معمولاً چنین تعریف می‌کنند: دست کشیدن از کار با هدف تسلیم کارفرما
در برابر خواسته‌ها و یا رسیدگی به مشکلات اعتصابگران.
تصمیم
به اعتصاب می‌تواند دلایل مختلف داشته باشد، اعم از دلایل صنفی و معیشتی
(پایین بودن دستمزد و نداشتن امکانات شغلی و خدمات حین کار، یا خدمات بعد
از بازنشستگی) یا سیاسی و اجتماعی.
تضاد
بین کارگر و کارفرما لزوماً همیشه به نقطه دست از کار کشیدن و اعتصاب
نمی‌انجامد بلکه در بسیاری موارد با مذاکره و چانه‌زنی حل می‌شود. اما در
مواقعی که کارفرمایان به خواسته‌های کارگران توجه نمی‌کنند یا تن نمی‌دهند،
کارگران از سلاح اعتصاب استفاده می‌کنند. شکل دادن اعتصابها یکی از دلایل
پیدایش اتحادیه‌های کارگری بود.
در قرن بیستم میلادی از اعتصاب به‌صورت گسترده برای رسیدن به اهداف سیاسی استفاده شد.
از
نمونه‌های مشهور اعتصابهای سیاسی می‌توان به اعتصابهای اتحادیه کارگری
مستقل به نام همبستگی در لهستان اشاره کرد که نقطه شروع براندازی حکومت
کمونیستی لهستان بود، یا اعتصاب راه‌آهن آمریکا در سال ۱۸۷۷و اعتصاب
کارگران معدن بریتانیا در سالهای ۱۹۷۴و ۱۹۸۵.
نمونه
آشنای دیگر در میهن خودمان در سال ۱۳۵۷ اعتصاب کارگران صنعت نفت در جریان
انقلاب ضدسلطنتی بود که موج اعتصابات در سایر بخشها را ایجاد کرد و تاثیر
شایانی در سرنگونی رژیم شاه داشت.
اعتصاب رانندگان کامیون
چرا رانندگان کامیون دست به اعتصاب زدند؟ عامل محرکه آن چه بود؟
اعتراض
این رانندگان به سنگینی عوارض اتوبانها، کمیسیون باربری، هزینه تعمیرات،
گرانی لوازم یدکی خودرو و وضعیت نابسامان بیمه بود. زیرا در حالیکه رانندگی
کامیون یکی ازمشاغل سخت است اما در رژیم بیمه سختی کار به آن تعلق
نمی‌گیرد.
حرفهای
خود راننده‌ها بسیار گویا است. یک راننده می‌گوید: «جاده‌ها سالیان دراز
است حتی یک بازسازی ساده هم نشده‌اند. ما باید هر روز خبر مرگ یا ازکار
افتادگی یکی از همکاران‌مان را در هنگام کار بشنویم.
هیچ کسی نمی‌داند که خانواده‌های ما از وقتی که در جاده‌ها شروع به حرکت
می‌کنیم تا وقتی که سفرمان تمام می‌شود دست به دعا هستند تا خبر سلامت ما
را بشنوند.... هم‌چنان جاده‌های ناایمن در کشور جان همکاران‌مان را می‌گیرد.»
فقدان
ایمنی علاوه بر موضوعات زیرساختی از قبیل جاده‌ها، به سودجویی و چپاولگری
مستقیم کارگزاران رژیم هم برمی‌گردد. مثلاً وارد کردن کامیونهای بی‌کیفیت
چینی که به‌خصوص بعد از تحریم و در واقع با بهانه قرار دادن تحریم که خود
آن هم حاصل سیاستهای ضدمردمی آخوندها بوده آمار تصادفات و تلفات رانندگان
را در جاده‌ها افزایش داده است.
این
مشکلات زمینه مناسب را برای اعتصاب این قشر زحمتکش ایجاد کرده بود. اعتصاب
با خودداری رانندگان حمل سوخت در شهر کوار در استان فارس آغاز شد. علت این
موضوع اقدام ناگهانی پلیس راه برای متوقف کردن کامیونهایی بود که اضافه
بار زده بودند، در حالیکه سالها بود که پلیس کاری به کار این موضوع نداشت.
اضافه بار زدن توسط رانندگان کامیون به‌خاطر بیکاری، رکود اقتصادی و فشار
شرکتهای پیمانکاری است.
سپس
یک بیانیه توسط کامیون‌داران در فضای مجازی انتشار یافت که در آن به
مواردی از جمله: «نرخ پایین حمل و نقل، گرانی قطعات کامیون و وابستگی آن
به قیمت دلار، نبود جاده مناسب و استراحتگاه، دلالی و دلال‌بازی در گرفتن
بار، اخذ مبالغ غیرقانونی توسط بعضی از پایانه‌ها، نبود جایگاه شغلی،
متناسب نبودن میزان حقوق و مزایا» اشاره شده بود.
مضمون سیاسی اعتصاب
با
نگاهی کوتاه به این اعتصاب مشخص می‌شود که خواسته‌های این رانندگان زحمتکش
مطالبات حداقلی است. اما حکومت آخوندی توان پاسخگویی ندارد. اگر پاسخی هم
می‌دهد اعتمادی به آن نیست. زیرا اقشار زحمتکش سالها است که شاهد وعده‌های
فریبکارانه حکومت بوده‌اند. از آنجا که حاکمیت توان و قصد پاسخگویی ندارد،
موضوع سیاسی می‌شود.
زیرا
بلافاصله این موضوع مطرح می‌شود که پس سرمایه‌های این مردم در جایی غیر از
منافع و مصالح خودشان خرج می‌شود. آنجا کجاست؟ و در جستجوی پاسخ این سؤال
است که به‌طور قانونمند هر اعتراض و اعتصابی در حاکمیت آخوندی سیاسی می‌شود
و ساختار حکومت را نشانه می‌گیرد.
چشم اندازها وگامهای بعدی
هم
رانندگان اعتصابی و هم تمامی اقشار محروم و معترض خوب می‌دانند که به‌رغم
هر افت و خیز مقطعی، آن که نهایتاً در مقابل اعتصاب شکننده است حکومت است.
اما این زمینه هم مثل همه زمینه‌های دیگر رویارویی مردم با رژیم، خودبخودی
نیست. نیاز به کار و تلاش و مایه‌گذاری دارد. تداوم اعتصاب فقط با اتحاد و
سازماندهی و حل و فصل مسائل به‌صورت جمعی امکانپذیر است. با اتحاد می‌توان
در ایام اعتصاب بر مشکلات مقطعی غلبه کرد.
تشکیل
شورای اعتصاب‌کنندگان در هر شهر و برقراری ارتباط این شوراهای اعتصابی در
سراسر کشور گامی مؤثر در هدایت و پیشبرد اعتراضات و سپری برای جلوگیری از
توطئه‌ها و اقدامات اعتصاب شکنانه است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر