زندان گوهردشت کرج
کرج - نامه زندانی سیاسی حسن صادقی به شورای حقوق‌بشر ملل‌متحد
شورای محترم حقوق‌بشر سازمان ملل:
این
جانب حسن صادقی در سال 60در حالی که بیش از 16سال نداشتم دستگیر و تا سال
66 در زندان بودم، اتهام اصلی من، در واقع اتهامی بود که حکومت آن را متوجه
پدر و مادرم می‌دانست ولی مرا به‌خاطر آنها محاکمه و محکوم کرد، پس از
آزادی از زندان (بعد از 6سال) از آنجایی که پدر و مادرم کماکان تحت تعقیب
بودند، مسئولیت خانواده تماماً بر دوش من افتاده بود ولی به‌خاطر پدر و
مادرم، هیچگاه از آزار و اذیت این حکومت در امان نبودم و تقریباً از همه
حقوق اجتماعی نیز محروم بودم به‌طوری که به‌رغم این‌که تمام اموال و
داراییهای ما را به بهانه پدر و مادر مصادره کردند اجازه دفاع و یا رسیدگی
عادلانه به ما داده نشد و نه تنها مغازه (تنها منبع درآمد) بلکه حتی خانه
پدریمان را هم مصادره کردند. در سال 91 که پدرم فوت نموده بود از آنجایی که
از وابستگان و فعالان سازمان مجاهدین و شورای ملی مقاومت بودند نه تنها
اجازه برگزاری مراسم یادبود (اولیه‌ترین حقوق) پدرم را ندادند و با هجوم به
خانه مراسم خانوادگی را هم برهم زدند، با توهین و اهانت به خویشان و
بستگان، من و همسرم (فاطمه مثنی) و سپس دو فرزندم (ایمان و مریم) را دستگیر
و به بند 209
اوین بردند. جرم من تنها مراسمی بود که برای پدرم آن هم در خانه خودمان
گرفته بودیم و جرم همسرم هم، تنها داشتن برادری بود که او نیز از فعالان
سازمان مجاهدین بود. من این نامه را هم در زندان گوهردشت کرج برایتان
می‌نویسم چون تصور می‌کنم از جمله اقدامات غیرانسانی و ضد حقوق‌بشری این
حکومت که اغلب شورای حقوق‌بشر سازمان ملل از آن بی‌اطلاع مانده و یا توجه
چندانی بدان نشده، علاوه بر همه موارد مطرح شده تا کنون (عدم وجود حقوق
اولیه شهروندی، عدم امکان دفاع و... ..)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر